Translate it!

(p)clayback


Uczestnicy wystawy: Agnieszka Bondzior, Olga Dziąg, Anna Farny, Lucyna Garbacz, Karolina Gorczyńska, Maria Grzybek, Klaudia Korzonek, Emilia Krankowska, Weronika Lucińska, Agata Marcinkowska, Zbigniew Podgórski, Łukasz Rachwalak, Liliana Sztybel, Hanna Wencel, Marta Widz, Magdalena Wojaczek 



'Jeszcze niedawno sceptycznie odnoszono się do roli filmu wideo czy animacji w procesach projektowania, szczególnie w kontekście sztuki ceramiki. Często padały pytania o granice tej dyscypliny, o to jakie stadium tworzenia sytuuje ją w obszarach przyporządkowanych temu pojęciu. Obecnie przy zauważalnej tendencji do wzajemnego przenikania się dyscyplin, rozwijaniu zagadnień projektowania parametrycznego, nie powinno być wątpliwości co do tego, że narzędzia rejestrujące i generujące procesy oraz zjawiska rozciągnięte w czasie wprowadzają zaskakujące wartości. W dziedzinach sztuki dotychczas reprezentowanych głównie przez materialne obiekty pojawiają się elementy efemeryczne. Ta niematerialna sfera z jednej strony może budować niezależne kreacje artystyczne zamykające ich ulotność w obrazie wideo a z drugiej uruchamia procesy, które aktywują namacalne formy. 



Wystawa (p)clayback pokazuje próby budowania związków pomiędzy tym co ulotne a tym co trwałe i materialne. Na prezentację składają się prototypy, prace i projekty wideo studentów Intermedialnej Pracowni Ceramiki, które z zabawnych eksperymentów ewoluują w kierunku interesujących realizacji. Opracowany przeze mnie program pracowni i związanego z nią przedmiotu powołanego w 2010 roku w ramach Wydziału Ceramiki i Szkła wrocławskiej ASP, wprowadza innowacyjne sposoby projektowania. W ich obszarze studenci mają możliwość rozwijania swoich pomysłów w szerokim spektrum działań intermedialnych, bez względu na to czy projekt związany jest z określoną funkcją czy odnosi się do tzw. czystej kreacji.



„Gest” Karolina Gorczyńska, fot. Adam Abel
Hasło wystawy, którym jest przetworzone słowo playback, odnoszące się do odtwarzania nagrania wideo i dźwięku, z wplecionym wyrazem clay określa formułę tych działań.

Autorzy prac wprowadzając w obieg formy o symbolicznej, a nawet absurdalnej funkcji, programują nowe zachowania i gesty. Forma może stać się swoistym wirusem, który zaburza ruchy i zachowania inicjując zdarzenie o nowym wizualnym potencjale. Obiekt sam w sobie staje się rekwizytem, którego sens określa dopiero kontakt z użytkownikiem lub jego rola w zdarzeniu.'



Adam Abel, kurator wystawy